“RUHUN YOLU” (Məhəmməd Hadinin xatirəsinə)

“RUHUN YOLU”

 I Bölmə: ƏSİRLİK

Qaranlıq içində doğuldum mən —
Adımı bilmirdim,
özümü görmədim,
Tanrını soruşdum —
divarlar susdu.
Zəncirlər danışdı əvəzinə,
qorxu gözlərimə sarıldı.
Dua dedilər,
amma səsim əllərimdə titrəyirdi.
İman istədilər,
amma ruhum sual idi —
Niyə Tanrı yalnız səcdədədir?
Niyə həqiqət bu qədər susqundur?
Mən bir damla idim —
amma içimdə dəniz çağırırdı...

Qaranlıqda ümidə bürünüb getdim —
susqun bir səhranın nəfəsi kimi.
Soruşdum:
"Sən haradasan, Ey Nur?"
Cavab vermədi heç kəs —
yalnız ulduzlar göz vurdu.
Qorxudan doğmayan bir inam axtardım,
dua ilə deyil, düşüncə ilə
Allahı çağırdım.
Səssizliyin səsi idim,
adımı küləyə yazdım:
“Ey əbədiyyət,
qapını aç!”
İçimdə qapalı Tanrını oyatmaq üçün
susdum —
və o sükutda danışdı.

III Bölmə: DƏYİŞMƏ

Mən danışanda dünya lal oldu,
çünki sözüm
sakit qəlbləri sarsıtdı.
“Sus!” — dedilər,
“Gözlə!” — dedilər,
“Düzələcək hər şey...”
Amma mən —
hər şeyin necə çürüdüyünü
içimdə hiss edirdim.
Yazdım:
Qələmin ucunda qan yox idi,
ruh axırdı.
Güzgüyə baxanda
yalnız özümü yox,
əsarətdə bir milləti gördüm.
Və dedim:
"Əgər bu zülm Allaha çatırsa,
Mən ruhumu
Tanrının qarşısında yandıraram!"
Yanmaq azadlıqdır bəzən,
sönmək deyil...

IV Bölmə: RUHUN QALXIŞI

Səssiz bir gəmidə
adımı sulara verdilər —
dedilər:
“Bu, sonudur...”
Amma sulara bax —
mən orda yoxam.
Dalğalarla göyə qalxdım —
ruhum bir dua kimi
Tanrının nəfəsində əridi.
Geri qayıtmadım,
çünki mən artıq hər yerdəyəm.
Hər düşüncədə bir izim,
hər göz yaşında bir səsim,
hər vicdanda bir nəfəsim var.
Mən ölmədim.
Mən çevrildim —
Yanan bir şam oldum
tarixdə yox,
insanın içində.