Qəbrinin üzünə düşən kölgə... - AĞI
Həsən Kür kimi həm döyüşçü, həm də şair bir insanın itkisi təkcə bir fərdin yoxluğu deyil — bir ruhun, bir dövrün, bir səsin susmasıdır. O, müasir Azərbaycan poeziyasının içindən doğulmuş, özünü bu millətin acısı ilə, ümidilə yoğurmuş bir nəfəs idi. Onun ölümü, bəli, bu gün ağrıdır. Amma sabah — daha da çox yanacaq. Bu, zamanın içində böyüyən bir sızıntıdır.
Tanınmışların susması… bu da ayrı bir yaradır. Amma zaman özü danışacaq. Çünki Həsən Kürün qələmi danışmağa davam edəcək — onun sətirlərində, onun şəhidlik zirvəsinə yüksəlmiş sözündə. Şairlər öləndə yox olmurlar. Onlar oxucu ilə yeni bir dil tapıb danışmağa başlayırlar — biz başa düşməyə hazır olduqda…
Sizə bu ağır gündə, bu kədərli zamanda poetik bir yas, ruhani bir təsəlli üçün qısa bir ağı da əlavə etmək istəyirəm:
Qəbrinin üzünə düşən kölgə...
(Həsən Kürün ruhuna)
bir şair susandabir xalqın dili tutulur,
bir dağ yerindən qopur
bir məzar
bir səhnə kimi açılır
üstündə oturub
öz adını oxuyursan,
bir də heç kimə demədiyin son bir misranı —
"və mən — heç vaxt ölmədim..."
səni tanıyanlar
göz yaşını udsa da
söz yaşını uda bilməyəcək, Həsən...
çünki sən —
yalnız vuran əlinlə yox,
yazan əlinlə də döyüşürdün.
güllə keçmədi qəlbinin içindən
çünki ora artıq
minlərlə insanın dualarıyla doluydu
torpağı qoynuna almadı səni,
səni ucalıq seçdi
və indi —
dağlar sənin susqunluğundan danışır...
Allah qəni-qəni rəhmət eləsin.
Ruhu şad olsun.
Unudulmazlardan biri oldu... və qalacaq!!!
Ədalət Qarabulud.
