Səadətin Yolu... (Mistik poema)
Səadətin Yolu...
(Mistik poema)I.
Səssizlik içimdə danışırdı...Adını bilmədiyim bir ağrı ilə.
Nə axtardığımı bilmirdim,
Amma bütün axtarışlarım
Məhz onu tapa bilmədiyim yerlərdən başlanırdı.
Üzümü günəşə tuturdum,
O isə arxamdan doğurdu həmişə.
Düşünürdüm —
Səadət,
Bəlkə də uzaqlarda bir dağın başındadır,
Bəlkə zənginliyin içində,
Bəlkə başqasının gözlərində...
Amma yox...
Hər getdiyim yerdə
Özümü daha da itirdim.
II.
Sonra bir axşam,Bütün səslər dayandı.
Nə göy danışdı,
Nə yer.
Nə ürəyim döyündü kimi,
Nə nəfəsim tanındı.
O anda anladım —
Əsl səs bu səssizlikdə gizlidir.
Əsl yol —
Çöldə deyil,
İçimdədir.
Gözümü yumdum,
Bir qapı gördüm qaranlıqda.
Nə ad yazılmışdı üzərinə,
Nə iz.
Amma qapı tanış idi.
Əlim titrəyə-titrəyə
Onu içimdə açdım...
III.
İçimdə illərlə yığılmış tozlar vardı.Unudulmuş dualar,
Köhnəlmiş kədər,
Zəncir-zəncir eqolar.
Onları bir-bir təmizlədim.
Susaraq.
Göz yaşıyla.
Özümü danlaya-danlaya.
Hər damla —
Bir günahı yuyurdu,
Hər sükut —
Bir yalanı çürüdürdü içimdə.
Və mən nə qədər boşaldım,
Bir o qədər yüngülləşdim.
Əl çəkdim hər şeydən.
İstəkdən, mülkiyyətdən,
Öz adımın da mənasından.
O anda...
Səadət ilk dəfə içimdən
nəfəs aldı...
IV.
Mən artıq mən deyildim.Adım yox idi,
Keçmişim — bir kölgə,
Gələcəyim — bir sirr idi.
Bir lələk kimi
Tanrının nəfəsində uçurdum.
Nə istəyim vardı,
Nə qorxum.
Mən yox idim —
Mən sadəcə "ol"maqdaydım.
Səadət —
Yox olmaqda doğulurdu.
Səadət —
Öz varlığını Tanrının varlığında əridəndə
göz açırdı...
V.
Və bir gün...Gözlərimi açdım.
Hər şey yenə yerli-yerində idi —
Divar, lampa, çay, səssizlik.
Amma artıq hər şeyə fərqli baxırdım.
Çünki mən fərqli idim.
Çünki içimdə
Tanrı nəfəs alırdı.
Bir uddum su —
İlahi nur,
Bir baxış —
Sonsuz vüsal,
Bir nəfəs —
Əbədi səadət olmuşdu.
Artıq anlamışdım:
Səadət nə uzaqdaydı,
Nə kimsədə.
Səadət —
Özündə yox olmuş bir özdə gizlənmişdi.
Səadət — Allahla bir olmağın
ad qoyulmaz halı idi.
VI.
Gördüm bir sima,
Adını bilmədim...
Danışmadı.
Amma sükutu mənim içimdə bir qapı açdı.
Dedim: “Sən kimsən?”
Dedi:
“Sən. Amma tanımadığın halın.”
O, mənə bir güzgü uzatdı.
Güzgüdə nə simam vardı,
Nə saçım, nə gözüm.
Sadəcə bir od yanırdı —
Varlığımın mərkəzində.
Mürşid dedi:
“Bu od səni yandırmayacaq,
Amma səni sən edən hər şeyi əridəcək.”
O anda bildim:
Həqiqət bəzən simasız gəlir,
Amma izsiz getməz...
VII.
Gecə səmaya baxdım —Ulduzlar danışırdı.
Amma dildə yox,
Nurla.
Hər biri bir sirrin möhürüydü.
Dilə gətirsəm, itəcəkdi,
Susduqca — mənə açılırdı.
O zaman başa düşdüm:
Səadət danışılmır.
O paylaşılmır.
O hiss olunur,
Zərrə-zərrə,
Susqunluqla…
Səmada hər ulduz —
Sənə yazılmamış bir ayə,
Hər qaranlıq —
Səni doğurmaq üçün gizlənmiş işıqdır.
VIII.
Artıq adım yox idi.“İlqar” demədim,
“Qul” dedim.
“Adam” demədim,
“İz” oldum.
Çünki var olmaq üçün
Yoxluqdan keçmək gərək imiş.
Çünki Tanrı
Yalnız özünü itirənə
özünü bəxş edərmiş.
Əllərimi uzatsam — tutacaq bir şey yoxdur.
Çünki tutduğum hər şey — mənim deyil,
çünki mən də — mən deyiləm.
Amma bu yoxluqda
Ən dolu halımdayam...
Çünki Sənsiz Sən,
Əslində Sənsən.
IX.
Bir səhər açıldı içimdə.Amma günəş göydə yox idi —
Qəlbimin dərinliyində doğdu.
Və mən gördüm ki,
Məkan içimdə imiş.
Zamansa —
Dəqiqə yox, hal imiş.
Mən bu anı tutanda
Sonsuz oldum.
Və hər şeyi buraxanda —
Hər şey oldum.
Bu “dan” —
Ən sakit zəfərdir.
Nə səs var, nə təbrik.
Sadəcə varlıq içində ərimiş nur.
X.
Mən bir zaman güzgüdə özümü axtarırdım.İndi güzgü yoxdur.
Çünki görünmək istəmirəm —
Olmaq istəyirəm.
Səsim yox,
Sədam var —
Əsrlər sonra da
Bir nəfəsdə eşidiləcək.
Varlığım sönür —
Amma həqiqətim qalır.
Səadət —
Bu dünyadan yox olmaq deyil,
Bu dünyada nəfsindən yox olmaqdır.
Çünki son mərhələ səadət deyil —
Səadət yolun özüdür.
Sonda...
Kim axtarırsa səadəti,Qoy pəncərə açmasın —
Gözlərini yumsun.
Çünki səadət —
Hansısa yerdə deyil,
Sənsizliyin tam içindədir.
Dua...
Ey Görünməyən,Ey Hər şeydə olan,
Ey Sözsüz danışan,
Ey Mənim içimdə olan Mən...
Məni elə apar ki,
Mən səndə yox olum —
Sən məndə var olasan.
Amin.
Ədalət Qarabulud.
){kind=link}