Səsini susdur, İlahi! - Ədalət Qarabulud
(Muğamlarla mənalandırılmış şeir)
Rast kimi başlayır –Enişli-yoxuşlu bir yol üstə.
Sanki ilk dəfə oxuyur Alim –
səsini yox, ruhunu açır.
Bu "Rast" – yəni başlanğıc,
Sənin dərgahına aparan
ilk addımın titrək sədası.
"Alim oxuyur...Rastda dünya yerində durur,
Sanki səma yırtılır,
ulduzlar silkələnir..."
səsin içində nizam var,
amma dərinlikdə bir çağırış:
səni tapmaq istəyən bir ruhun
sakit, lakin dönməz niyyəti.
Sonra "Segah"a keçir –
bir könül narahatlığı,
bir yanğı var orda.
Sevən, amma yanaraq sevən ruhun səsi.
Alimin səsi titrəyir –
yalnız notlar deyil,
çəkdiyi ahlar, keçdiyi izlər oxunur.
"Oxuyur…Artıq pərdənin titrədiyi andır...
və birdən dünya durur,
quşlar unudur oxumağı..."
Segahda sevda –
yalnız insana deyil,
Sənə olan eşqə çevrilir.
O pərdə –
sanki yanır,
sanki yox olmaq istəyir
Alimin səsində.
Və bir an gəlir – "Şur" baş qaldırır –
qəmli, ehtiraslı, bir az da təhlükəli...
Çünki Şur – duyğuların sərhədidir.
Orda artıq söz yox, səda danışır.
Orda Alimin özü də yox –
bir əli yedə, bir əli göydə
özüylə əlləşir...
"Qorxuram…Bu Şur – artıq bir yalvarışdır.
qapı açıla,
və içindəki sonsuzluğu görüb
bu dünyaya dönmək istəməyək."
Səni bu qədər yaxından görmək –
dünyanı itirməkdir bəlkə də.
Sənin işığında
gözlər kor ola bilər, İlahi...
Və sonunda – “Bayatı-Şiraz”
Bir yas tutmaq kimi,
sakitcə bitir səs...
Alim susur –
və biz geriyə qayıdırıq yolu,
əllərimiz boş,
amma qəlbimiz dolu.
"Ona de…Bayatı-Şiraz – yəni başa düşmək:
bir az ara versin,
bizi tərk etməsin
o səsi ilə,
səni tapıb…
bizi unudar."
Sənin yanında olmaq gözəldir,
amma hələ yaşamalıyıq,
ölmədən əvvəl...
muğam kimi,
nə başlayıb, nə bitmiş bir həyatla...
Ədalət Qarabulud.
BİA.az
